Shiba inu
Shiba-inu – jedna z sześciu ras psów japońskich, należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.
Początkowo shiba był używany do polowań na ptactwo i małą zwierzynę. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.
Wikipedia
Historia
Shiba-inu pochodzi z górzystych terenów regionu Chūbu i stamtąd pochodzi jego nazwa, ale jej pochodzenie nie jest jasne. Słowo inu (犬) znaczy po japońsku „pies”, a shiba (柴) – „chrust”, „drewno na opał”, „czerwoną roślinność” powszechną na obszarach, na których był używany do polowań na małą zwierzynę i ptactwo. Przyjmuje się też, że shiba mogło oznaczać „mały” w martwym już dialekcie lokalnym. Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy różniły się między sobą. Gdy w latach 1868–1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów, myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912–1926 shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 roku shibę uznano za pomnik przyrody. Następnie rasę tę ciągle ulepszano, aby stała się taką, jaką jest znana obecnie.